Czemu oni traktują mój dom jak plac zabaw?

Mamą jedynaka byłam kilka, ładnych lat.

Różnica wieku między moimi dziećmi wynosi kilka lat, dość długo byłam mamą jedynaka, jednak obce mi były takie zachowania.

Zauważam pewną prawidłowość.

Od momentu, kiedy mam 3kę dzieci, zauważam pewną prawidłowość. Moi znajomi rodzice jedynaków a i nie tylko znajomi, sąsiedzi również i znajomi mojej rodziny, traktują mój dom jak plac zabaw. I wcale się nie kryją z tym, że przyjeżdżają albo wysyłają do nas dzieci, żeby się "wybawiły".
I wszystko byłby w porządku tylko ja mam dosyć chaosu, hałasu, harmidru, bałaganu po takich zabawach. 
Noszenia picia - bo mali spragnieni, jedzenia - bo głodni i bycia opiekunką, ochroniarzem, sędzią przy rozpatrywaniu sporów między dziećmi. Wystarczą mi moje obowiązki, których i tak jest sporo. 
Doskonale sobie zdaję sprawę z tego, że dzieci z sąsiedztwa pozbawione rodzeństwa, lgną tam gdzie jest śmiech, zabawa, wygłupy itd.

Świetnie to rozumiem.

Rozumiem to, bo też byłam mamą jedynaka. Bardzo często zabierałam swoje dziecko do różnych sal zabaw, których zresztą nie cierpię, ale w imię kontaktów z innymi dziećmi wydawało mi się to ważne. Chodziłam często na place zabaw (których również nie lubię). Jednak nigdy nie przyszło mi do głowy, żeby wysyłać dziecia mojego do wielodzietnych sąsiadów i obarczać ich dodatkową opieką nad moim dzieckiem.
Do dzisiaj tak mam, że jeśli dziecko moje (najstarsze albo średnie) odwiedza znajomych swoich po uzyskaniu stosownego zaproszenia od nich, to daję w pakiecie również picie, przekąski dla wszystkich tak, aby nie robić problemu. W takich sytuacjach zawsze pada pytanie z mojej strony, czy nie będzie przeszkadzać? Bo jakby co, jestem pod telefonem.

Wkurza mnie zachowanie niektórych rodziców.

Teraz ja jestem mamą wielodzietną i martwi mnie tupet, a nawet bezczelność innych. Czy tylko ja na takich trafiam?


Sąsiad jedynak (dziecko, któremu buzia się nie zamyka), dość przemądrzały, ledwo wystawimy nogę za drzwi pyta, czy może przyjść (mam wrażenie, że za chwilę z lodówki wyskoczy), jest go wszędzie pełno i robi za trójkę dzieci. Apetycik również ma spory. 
A mama? No cóż. Nigdy nie przyszła i nie zapytała, czy czasami syn Jej nie przeszkadza, czy może zostać. Mam wrażenie, że Jej to pasuje, bo ma wówczas czas tylko dla siebie. Dodam tylko, że moje dzieci nigdy nie były u sąsiada, bo wówczas sytuacja wyglądałaby nieco inaczej.


Moja osobista przyjaciółka, zamiast umówić się ze mną w mieście na kawę (tylko my, kawa i pogaduchy), woli przyjść do mnie. Na moje pytanie: ... dlaczego się tak upiera, odpowiada:... bo mi się dziecko wybawi. 

Inni znajomi, rodzice jedynaków, chcąc przyjść do nas, pierwsze pytanie jakie zadają to: ...czy będą dzieci?

Oczywiście, że byłoby to całkiem normalne gdyby działo się tak raz na jakiś czas. Ale to się dzieje cyklicznie, regularnie a w przypadku sąsiada nawet dzień w dzień.

I to wcale nie jest tak...

I to wcale nie jest tak, że dzieciaki zajmują się sobą. Jest dzicz, jest bieganina jak to dzieci. Młodsze chce tak jak starsi i irytuje się ciągle, że nie daje rady czegoś zrobić. Młyn! Dzieciaki podrosną, będzie inaczej. Mam nadzieję. Na razie jest młyn.

Każdemu dziecku poświęcam odpowiednią ilość czasu, pilnuję, doglądam, rozmawiam, przygotowuję posiłki itd. To wcale nie jest tak, jak się mówi i jak się słyszy: 
... jedno w tą czy w tamtą, nie ma żadnej różnicy.

Otóż dla mnie jest. I to spora.