Spacer z dziećmi nie zawsze = przyjemność.

Spacer z dziećmi jak się okazuje w pewnych okolicznościach nie jest wcale taki prosty i przyjemny.

Spacer z jednym dzieckiem to sama przyjemność. Jeśli jest w wózku, to w ogóle bajka. Mama, bądź tata na takim spacerze odpoczywa. Można jeździć wzdłuż i wszerz, sugerować się tylko pogodą i porami karmienia. Ale to ostatnie jest do opanowania pod warunkiem zabrania zapasu jedzenia ze sobą.

Spacer z jednym, już chodzącym dzieckiem też super. Trzymamy za rączkę, albo puszczamy wolno ale wodzimy wzrokiem i trzymamy dystans, żeby zdążyć doskoczyć w razie nieoczekiwanego problemu typu zbliżający się duży pies bez kagańca, bądź nagła nieoczekiwana decyzja dziecia o wyskoczeniu na ulicę/jezdnię. W każdym razie nasza uwaga skupiona jest na jednym bąblu.

Spacer z dwójką dzieci, jedno w wózku drugie przy wózku chodzące... zaczyna być ciekawie. Są takie specjalne wózki dla dwójki, połączenie gondoli ze spacerówką albo takie dostawki na kółkach, które się doczepia do kosza pod wózkiem. Jest to dobre rozwiązanie ale nie na długo, bo chodzące już dziecko  w jednym miejscu nie usiedzi, czy nie postoi dłuższej chwili.  W związku z tym już powoli wybieramy teren do spaceru, bez samochodów i ulic, najlepiej las, park, choć tam trzeba dojść lub nawet dojechać. W zależności od wieku chodzącego. Do wieku trzech a nawet czterech lat trzeba wziąć pod uwagę wrodzoną ciekawość dzieci i chęć robienia, chodzenia po swojemu, niekoniecznie jest to zbieżne z tym co mama, tata chcieliby w danym momencie robić, bądź w danym kierunku iść. Tu już uwaga podzielona na dwójkę. Jedno w wózku, drugie raczej z przodu, żeby mieć na oku.

Spacer z dwójką dzieci już chodzących (tak do 5 lat) w tym samym wieku bądź z różnicą wieku do trzech lat. Schody. Zaczynają się schody. Przede wszystkim dzieciaki mają tak jakoś, że jeszcze jak solo idą to jest w miarę ale jak są w dwójkę to się zaczynają popisy, kto szybciej, kto lepiej, kto dalej, kto głośniej, kto bardziej nie słucha, dopingują się w ucieczkach. Bez względu na płeć. To już zdecydowanie wybieramy teren bez potencjalnych zagrożeń. Las, park, własny ogródek (jak ktoś ma)- bajka po prostu. Był taki czas, że czekałam aż mąż z pracy wróci aby wyjść na spacer. No nie dało się. Było po prostu niebezpiecznie.

Od dwójki w górę wybieramy się na spacer, najlepiej zabierając kogoś do opieki, bo mamy za mało rąk a wzrok nasz wszystkiego nie ogarnia. Samo przygotowanie do spaceru jest nie lada wyzwaniem. Jakoś tak się dzieje, że te starsze dzieciaki przy tych młodszych lekko się cofają i też chcą być ubierane jak maluchy, karmione, tulone i lulane (pewnie trochę z zazdrości). 

Już na starcie (jeszcze przed wyjściem z domu) mamy dosyć! Zimy nie cierpimy, uwielbiamy lato gdzie zakładamy tylko buty. Zimą w przedpokoju, czy w garderobie fruwają czapki, szale, rękawiczki, najpierw trzeba się zorientować co, kogo. Najlepiej podchodzić do ubierania systemowo, elementarnie. Skupiamy się najpierw na elemencie buty. Wszyscy ubierają buty, bądź wszyscy siedzą i buty mają ubierane i nie ma w tym czasie mieszania w kurtkach, przyjdzie i na nie czas. Następny element czapki, szale itd.

Rodzic ubiera się pierwszy, żeby dzieci za długo w kurtkach nie stały. W związku z tym rodzic zanim opanuje brygadę dwójki, trójki dzieci, wychodząc jest już mokry. Bo to fizyczna robota ubranie trójki np. dzieci, sięgnąć założyć, przytrzymać, sięgnąć, podnieść… W trakcie ubierania dość często pada nieoczekiwane: … pić mi się chce, a mi siku się chce ... albo wydobywa się zapach sugerujący nagłą nieoczekiwaną konieczność wymiany pieluszki i wtedy wszyscy muszą czekać w kurtkach. Zgrzani i zniecierpliwieni, po 40 min przygotowań wychodzimy. Tutaj bez dwóch zdań park, las, polana ...

A jeśli mamy do dyspozycji jedynie chodnik przy ulicy…?

No właśnie do czego zmierzam. Widziałam kobietę, mamę prawdopodobnie, która szła na spacer po chodniku, z wózkiem (w środku dziecko małe) i trójką dzieci chodzących w przedziale wiekowym do 5 lat. Obok była jezdnia i dość szybko jadące samochody, jak to w mieście bywa. Być może nawet szła do parku ale musiała pokonać niebezpieczny dla dzieci odcinek. Owa mama prowadziła wózek a dzieci były połączone sznurkiem którego koniec trzymała. Dodam dobrowolnie trzymały ten sznurek. Nie było żadnego szarpania, krzyczenia, wleczenia, ciągnięcia. Dzieciaki jeden, za drugim grzecznie szły, nie wyglądały na zniewolone, wręcz przeciwnie coś tam sobie gadały, chrupały. 

Społeczeństwo oburzone! Prawie każdy się odwracał, jedni się śmiali, drudzy patrzyli z pogardą. Ponieważ dzieciom nic się nie działo, nikt nie śmiał zwrócić uwagi kobiecie.

I teraz pytanie słusznie czy nie. Odnosić się z pogardą do kobiety, czy podziwiać za odwagę wyjścia samodzielnie z czwórką dzieci a w związku z tym i organizacje dobrą?

Lepiej na sznurku trzymać, czy ganiać za dziećmi po jezdni między samochodami a jak któryś kierowca nie zdąży zahamować? A może siedzieć w domu powinna matka z czwórką dzieci?

Na moje to pani ta wykazała się po pierwsze niezłą organizacją a po drugie niezłą odwagą, bo społeczeństwo niezbyt pozytywnie zareagowało. A ona tylko chciała wyjść na spacer nie mając nikogo do pomocy, bojąc się, że któreś dziecko wpadnie pod samochód.

A poza tym nie wiem, czy teraz ale zdarzało się parę lat temu, że w żłobkach sznur był niezwykle przydatny właśnie podczas spacerów. Ba… są nawet takie specjalne sznury (węże, smoki, gąsienice, sznury z dzwoneczkami...) ze specjalnymi uchwytami dla dzieci. Można kupić, jak w domu więcej niż trójeczka.


Ja Pani nie neguję a podziwiam!