Jest coś, za co siebie nie lubię.

Zdarza się tak w życiu, nawet często dosyć, że pracujemy. Pracujemy i pracę swoją kochamy.

Ale też kochamy swojego partnera, czy partnerkę i oczywistą oczywistością jest fakt, że mimo miłości do pracy, życie osobiste sobie próbujemy ułożyć. Wychodzimy za mąż, żenimy się, bądź po prostu zamieszkujemy ze sobą i zaczynamy wspólnie żyć. Jest fajnie. Jest super. Jesteśmy tacy dorośli i niezależni. W pewnym momencie chcemy czegoś więcej. Chcemy dziecka, chcemy rodziny. Po konsultacjach dwustronnych, zachodzimy w ciążę. Nosimy, głaszczemy, pielęgnujemy, opiekujemy się brzusiem. Nadal kochamy swoją pracę, w tej pracy nas kochają i nawet jak już jesteśmy na zwolnieniu lekarskim, to przychodzimy na kawę, dzwonimy, utrzymujemy kontakt. Już w tym momencie wiemy, że jak tylko urodzimy i troszkę odchowamy, to wrócimy do naszej ukochanej pracy. Przecież czekają tam na nas. Nie możemy ich zawieść.

Swoja drogą, faceci takich dylematów nie mają (a przynajmniej w większości).

No. To urodziliśmy. Pięknie. Wszyscy przychodzą na kawę w odwiedziny, żeby poznać małego człowieczka, który do tej pory mieszkał w naszym brzusiu. Przychodzi rodzina, przychodzą przyjaciele, przychodzą koleżanki z pracy. W tym momencie im zazdrościmy. W duchu sobie myślimy ... ale bym się wyrwała do pracy ale bym wyszła do ludzi ale bym porobiła ... (tu to co robiłyście o ile to lubiłyście) ...jakie one mają ładne paznokcie, jakie są zadbane te moje koleżanki z pracy...

I tak czas płynie, tęsknicie, odwiedzacie, dzwonicie, piszecie maile... Przecież to tylko kilka miesięcy, zaraz wrócimy do pracy.

Mija kilka miesięcy, nasz dzieć coraz starszy. Nie macie rodziców na miejscu więc albo żłobek albo niania. Na samą myśl, że ktoś obcy zostaje z Twoim dzieckiem dostajesz gęsiej skórki. A jak skrzywdzi, a jak nie nakarmi, a jak będzie cały dzień niania telewizję oglądać, zamiast zajmować się dzieckiem?...

Żłobek odpada, czytasz na forach że dzieci o ile są w domach to nie chorują a jak pójdą do przedszkola czy żłobka zaczynają chorować a Ty masz taką pracę, gdzie nie możesz chodzić na zwolnienia a przynajmniej tak często. To co opiekunka? Sama się zastanawiasz. Rozmawiasz z drugą połową.

Druga połowa kręci przecząco głową. Nie chce żeby jakaś obca baba zajmowała się Waszym dzieckiem. Ty właściwie też nie chcesz ...ale tak bardzo kochasz swoją pracę.

W między czasie żeby mieć argumenty sprawdzasz na portalach ogłoszeniowych ile kosztuje opiekunka. OJ! I TU WYWALASZ OCZY.

Nie stać nas. Przecież to gruba kasa. No to co może żłobek?

Zaczynasz się zastanawiać...ale jakbym tak o rok dłużej zaledwie w domu posiedziała to już do przedszkola moglibyśmy dać... już starsze będzie, odporniejsze... Do tego babcie, ciotki, znajome namawiają zostań z dzieckiem w domu, to dla jego dobra, zobaczysz zleci szybko i wrócisz do pracy. Przecież jesteś dobrym fachowcem, potrzymają dla Ciebie miejsce.

Pewnego pięknego dnia odbierasz telefon, a tu Anka z pracy ze świeżą nowiną, że: ...szef zatrudnił taką Jolkę, taka fajna jest, od razu ze wszystkimi się zaprzyjaźniła.

Pytasz: ... a co robi ta Jolka? a Anka mówi:... no wiesz to co Ty, tak długo już nie ma Cię w pracy, że szef musiał zatrudnić kogoś nowego...

No to łapiesz doła. Ktoś kurna pije kawę z Twojego kubka i zajął Twój fotel w pracy.

Ryczysz. Jesteś wściekła, gdybyś ich (w sensie znajomych, ciotek i męża) nie posłuchała pracowałabyś, piłabyś ze swojego kubka kawę a zajefajnymi paznokciami stukała o blat biurka. Trzeba było dać do żłobka i się nie zastanawiać a przynajmniej nie miałabyś pretensji, że nie próbowałaś.

Znasz taką historię?

Ja znam. O ile przy moim pierworodnym dziecku wróciłam do pracy, zatrudniając opiekunkę (a nawet były 3-y), musiałam wtedy wrócić z powodów finansowych a opiekunki wówczas nie były aż tak drogie albo ja tyle zarabiałam, że było mnie na to stać.

O tyle przy drugim dziecku i trzecim dokonałam wyboru. Postawiłam na dom. Zostałam w domu rezygnując z pracy, którą kochałam. Bolało.

I powiem tak:

...Nie lubię siebie za to, że w pewnym momencie uważałam, że podjęłam złą decyzję. Był taki czas, że patrząc na siebie w lustro mówiłam : ... Bosze stałam się tym kim nie chciałam się stać ... paskudną kurą domową, ugrzęzłam w garach, mopach, kaszkach, mlekach obiadkach... stałam się gderającą tylko o dzieciach  matką ... Kiedyś irytowały mnie takie osoby. Patrząc w lustro pytałam siebie: gdzie moja niezależność, gdzie się podziała moja przebojowość, gdzie ten błysk w oku, który miałam, gdzie jestem ja? Długo nie potrafiłam zaakceptować takiego stanu rzeczy.

A teraz jest mi wstyd przed sama sobą.  Nie lubię siebie za tamte słowa.

Bo z upływem czasu znalazłam inne wartości w życiu, dużo zrozumiałam, zaczęłam siebie cenić. Siebie i to co robię dla moich dzieci, dla siebie. Również dla mojego męża, który nie musi się przejmować jak dzieć jest chory, ma anginę np. z wysoką gorączką ale ma najlepszą opiekę pod słońcem: moją. Nie musi się przejmować, że w domu jest obca kobieta zajmująca się naszymi dziećmi albo udająca, że się zajmuje (spijająca naszą kawę w nadmiarze i podbierająca cukier do domu, karmiąca dziecia truskawkami, na które ma uczulenie (mimo prośby żeby tego nie robić), używająca moich lakierów do paznokci i wszystkiego co pachnie, w końcu przyjmująca w naszym domu swoich gości podczas opieki na dzieciem ... tak! tak było)

Zrozumiałam co tak naprawdę liczy się w życiu. 
Rodzina! Dzieci, którymi nikt lepiej niż mama nie zajmie się. No chyba, że babcia! (jedyne dla mnie pewne zastępstwo).

A na moja pracę przyjdzie czas. Wrócę ze zdwojoną siłą i bez wątpliwości czy wyrzutów sumienia:) Już nie długo!