Hm. Czy ja dam radę?

Obok dobre pytanie!

Najczęstszym pytaniem zadawanym podczas nominacji do Liebster Blog Award (nagroda przyznawana blogerom przez innych blogerów) jest pytanie: dlaczego blogujesz? (Przy okazji, mam trzy zaległe nominacje od: niecalkiemsamamama, beemammy, mamaFraFi - zbieram się dziewczyny, przepraszam że tak długo to trwa:))

W każdym razie wracając do tematu, najczęstszymi pytaniami są:... dlaczego blogujesz, co ci się podoba w blogowaniu, jak to wszystko się zaczęło.

U mnie wyglądało to tak.

Współpracowałam jakiś rok temu z portalem dla mam (mam i przyszłych mam), wysyłałam swoje teksty do Pani redaktor tego portalu, teksty były oceniane, jeśli tekst był w porządku publikowała, jeśli nie podobał się odsyłała z powrotem. Zbierało się trochę tych tekstów "z powrotem"... ale dalej nie myślałam o zakładaniu bloga.  Jakoś tak szkoda było mi czasu. Nawet prywatnego konta na fb nie mam. Generalnie poza MatkąBezKitu nie korzystam z portali społecznościowych. W każdym razie Pani redaktor portalu, z którym wówczas współpracowałam, pierwsza rzuciła hasło: ... załóż bloga. Hm. Ale po co? Było moje pytanie. Samo pisanie i możliwość publikacji tekstów na portalu internetowym sprawiało mi tyle frajdy, że nie potrzebowałam dodatkowych bodźców.

Po czasie jednak doszłam do pewnych wniosków.

Po czasie jednak stwierdziłam, że szkoda mi tych tekstów, które nie były nigdzie publikowane, fajnie byłoby stworzyć taką "szufladkę", do której będę je "wkładała" a może ktoś to przeczyta? Może wcale nie jest to takie złe? Bloga tworzyłam dwa miesiące. Nie jestem informatycznym geniuszem więc zajęło mi to trochę czasu. Ale udało się. Jakoś.

Tak właśnie powstała MatkaBezKitu. Pamiętam pierwszych moich czytelników, pierwsze komentarze, pamiętam blogerki, które ciepło mnie przyjęły: Zwyklej Matki Wzloty i Upadki, Antyterrorystka, Tygrysiaki, Kiedy Mama nie śpi, Mama24h, Matki Polki Fanaberie, Maamaa Baalbinkaa, Szczęście Nasze!  pewnie jeszcze kilka innych. Po pół roku założyłam fan page i tak jest do dzisiaj. W życiu nie myślałam, że dojdę do tego momentu, że będę miała grono swoich stałych czytelników i że tak bardzo wsiąknę w pisanie. Wsiąkłam. Tak mocno, że aż się boję.

A czego się boję?

Czuję, że zbliża się moment mojego powrotu do pracy zawodowej. Boję się tego, że nie dam rady ciągnąć bloga, pracować, prowadzić dom i opiekować się 3 ką dzieci nie mając nikogo do pomocy (mąż pracujący). Może tylko ograniczę się do wpisów gościnnych? Czuję, że będę musiała z czegoś zrezygnować. Albo znacznie ograniczyć, bo przecież cyborgiem nie jestem. 

A tyle emocji i zaangażowania włożyłam w to miejsce. Pamiętam również ile fajnych blogów poznikało, myślę że właśnie z tego powodu. Nie chcę robić niczego na siłę. Już teraz doszło mi kilka dodatkowych zajęć i momentami wymiękam a co będzie jak wrócę do pracy na pełnych obrotach? 

Mam do Was pytanie?

Pytanie do mam blogujących i pracujących jak dajecie radę, jak udaje się Wam to połączyć. Kiedy Macie czas na pisanie? Tak bardzo chciałabym utrzymać to miejsce w mojej przestrzeni. A dlaczego? Bo je lubię:)