Oj ten nochal...

Pewnie nie jeden raz i niejedna mama, czy niejeden tata z przerażeniem usłyszeli wołanie dziecka: „….. mamo mam coś w nosie…..” 

Chwila grozy. Jeszcze jak dziecko już mówi, to określi dokładanie co się stało, gdzie powędrowało, co to było i gdzie utknęło. A jak mały brzdąc nie potrafi jeszcze mówić, to …. mamy problem i to duży.

Są to takie sytuacje, w których ja osobiście patrząc na siebie w tym momencie z dużą negacją, wpadam w panikę. Taki defekt. Nie wiem co mam robić, nagle gubi mi się telefon, komputera nie mogę włączyć, żeby szybko sprawdzić co robić….. chwyta mnie totalna bezmyślność. Sytuację ratuje mój mąż – Pan Stoicki Spokój.

Przeżyliśmy dwie takie sytuacje i nikomu nie życzę.

Pierwsze dziecię wsadziło sobie tik-taka do nosa, przybiegło piszcząc, płacząc pokazując na nos. Ponieważ dość szybko dziecię dało znać, że coś jest nie tak, tik-taka widzieliśmy i wydmuchaliśmy. Tak jak radzą:  zaciskając jedną zdrową, pustą, dziurkę kazaliśmy mocno dmuchać tą gdzie utkwiło to coś, w naszym przypadku  był to tik-tak. Uraz do tik - taków mam taki, że do dzisiaj nie kupuje. Nawet nie mogę spojrzeć na tik-taka tak go nie lubię.

Teoretycznie miałam nauczkę i bacznie zwracałam, od tego czasu uwagę, na wszystkie drobne elementy, zabawki zawsze były dostosowane do wieku. Bardzo dobrze rozumiałam napis na zabawce :…nieodpowiednie dla dzieci poniżej 3 roku życiu, ryzyko, udławienia, połknięcia itd….. Zdawałam sobie sprawę, że może do czegoś takiego dojść. Przez ten jeden incydent z tik-takiem miałam również uraz  do wszelkiego rodzaju landrynek, popularnych cukierków szklaków, lizaków, mentosów i tym podobnych. W zawiązku z tym nie daje dzieciom tego typu rzeczy do dzisiaj i tak się przyzwyczaiły, że nie lubią (uff całe szczęście).

No ale ludzie…. na naszych oczach…. znowu… niewinna gazeta, dziecię się bawiło i zwijało gazetę w kulki dość spore, zabawa była przednia i nagle płacz, pisk, pocieranie nosa…. Na 25 sekund zatrzymało mi się serce, znowu nie wiedziałam za co złapać….. już się szykowałam na „ostry dyżur” ale chłopaki mają inaczej. Pan Stoicki Spokój ( mężuch) pokonał spanikowaną, gorącą krew moją. Trwało to może z 20 min ale dziecię posłuchało i mocno również wydmuchało. Tak jak zalecają. Była to spora kulka włożona sprytnie do noska. Nie życzę nikomu niczego podobnego.

A tak uważałam na wszelkiego rodzaju guziki, koraliki, igły, małe kolczyki, groch, fasola, monety, baterie, haczyki, klocki, medaliki, zawieszki, spinki …. no sporo tego jest. Pół żartem pół serio czasami mam ochotę dzieciowi nałożyć klamerkę na nos i ściągać na noc tylko a na uszy specjalne nauszniki, żeby tylko nie usłyszeć już : „….mamo mam coś w nosie…”

Poniżej porady co zrobić gdy….