Mamo nie zawstydzaj mnie!

Nie lubię, gdy w mojej obecności jakaś mama (tata) krytykuje swoje dziecko stojące obok, zawstydzając je przy okazji.

Sama tego nie robię i nie przepadam za takimi zachowaniami.

Jako dziecko byłam krytykowana dość często, ponieważ moi rodzice byli bardzo wymagający. Natomiast nie pamiętam sytuacji, żeby robili to przy kimś. Zawsze byłam brana na bok, tak aby nikt nie słyszał, albo po przyjściu do domu odbywała się szczera rozmowa. Natomiast nie zawstydzali mnie przed kimś, a już zwłaszcza przed rodziną.

"Przeproś natychmiast!"

Bardzo znamienny jest obrazek, gdy rodzice obydwoje albo jedno pastwi się nad dzieckiem przy okazji jakiegoś spotkania towarzyskiego, czy rodzinnego przed całą rodziną, czy przed znajomymi. Chodzi oczywiście o sytuacje gdy dziecko coś zbroi, czy źle zrobi.

Trochę to wygląda tak, jakby to rodzic popisywał się przed innymi: .... o! Patrzcie jak ja potrafię wychowywać, jaki mam posłuch u dziecka... a na koniec jeszcze pada żądanie: "przeproś natychmiast".

Inni też potrafią "dać w kość"!

Ba! Zdarzają się sytuacje, że inni członkowie rodziny, babcia, dziadek, ciocia albo wujek przy wszystkich "jadą" z krytyką dziecka, gdy popełni jakiś błąd. Czasami uwagi prawione są "na dwa głosy".

Jak taki dzieciak ma się czuć? 

Policzki są czerwone i palą ze wstydu, najchętniej uciekłby, ale nie może i nie wie gdzie. Rodzice nie mają odwagi, aby stanąć w obronie malca, nie chcą narazić się rodzinie, nie potrafią powiedzieć: "ok, wiemy, że nasze dziecko źle zrobiło, ale wolelibyśmy sami z nim porozmawiać, na osobności".

Czy to dobra metoda? 

Takie krytykowanie przy wszystkich? A czasami nawet przez wszystkich?

Przecież nawet dorosły, który jest krytykowany w towarzystwie czuje się niezręcznie, bardzo często jest zawstydzony. A co dopiero dziecko, które nie radzi sobie z emocjami tak jak dorosły.

Krytyka moich dzieci nie jest mi obca.

Z krytyką moich dzieci mam do czynienia, niemalże na co dzień. Wiem, że osoby postronne mogą to robić bezstresowo dla dziecka, nie zawstydzając go.
Od lat wielu uczęszczam do przedszkoli, szkół. A dzieci jak to dzieci, czasami broją. Nie zdarzyło mi się, aby jakiś pedagog krytykował czy negował zachowania mojego jednego, czy drugiego, czy trzeciego dziecka przy nim samym. Zawsze jeśli jest taka potrzeba, jestem proszona na bok i wówczas wysłuchuję uwag na temat zachowania moich dzieci. Po powrocie do domu, jak już jesteśmy sam na sam, przeprowadzam rozmowę. Moim zdaniem jest to dobry sposób.

Czemu tak nie może być wśród bliskich, czy znajomych?

"Rodzice są od wychowywania, dziadkowie od rozpieszczania" 

To stare powiedzenie, ale jak najbardziej aktualne. Słyszy się je często. Czy zapędy dziadków, bądź innych osób postronnych do wychowywania naszego dziecka "od czasu do czasu" to dobra rzecz? Czy oni znają na tyle dobrze nasze dziecko, aby krytykować je umiejętnie, tak aby była to krytyka konstruktywna a nie krzywdząca? 

Czy zawstydzanie malca w towarzystwie innych osób, przez jego krytykowanie, nawet przez jego własnych rodziców jest słuszne?

Ciekawa jestem Waszego zdania. Jak myślicie?