Wielodzietnych w "kosmos" wysłać.

Jestem mamą wielodzietną. Jestem z tego dumna.

Jednak częściej niż rzadziej spotykam się z negacją ludzi, ze zdziwieniem, niż z akceptacją. Mało tego większość osób jak się dowiaduje, że planowaliśmy dzieci a trzecie pojawiło się po ponad roku starań, okraszonych badaniami, monitoringami i hormonami puka się w głowie jak to można: tak, chcieć dobrowolnie mieć 3kę dzieci. Niemalże zawsze pada w rewanżu: ... a ja myślałam, że wpadliście! Podziwiam, podziwiam za odwagę..., czy coś w tym stylu.

Co dopiero rodzice większej gromadki muszą słyszeć?

W każdym razie czasami dochodzę do wniosku, że wielodzietni przeszkadzają.

500+

Weźmy pod uwagę kwestie związane z 500+, złośliwe komentarze, przeliczanie dzieci na pieniądze, uwagi, zaglądnie do portfela i rozliczanie przez innych. Znamy temat dobrze. Zresztą pisałam również o tym tutaj.

Na wczasach.

Celowo i z premedytacją szukam miejsc z dala od ludzi. Jak stosunkowo wcześniej się za to zabiorę (w okolicach zimy), to udaje mi się coś fajnego zarezerwować. Nie odważyłabym się pojechać do pensjonatu, czy hotelu i wynająć apartament gdzie obok za ścianą byliby ludzie. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, jak hałaśliwe są nasze dzieci, zwłaszcza pod wpływem emocji a niewątpliwe wakacje są emocjonującą przygodą. Chcąc uniknąć pretensji, że moje dzieci biegają od 7 rano po podłodze w apartamencie i przeszkadzają w wypoczynku innym, szukam miejsc niemalże bezludnych. Jeśli już nie mogę trafić, zdecydowanie wybieram domek, osobny, bezkolizyjny, najlepiej gdzieś na uboczu. Wówczas moje dzieci mogą biegać od 7 rano, a nawet od 6 i nikomu to nie przeszkadza.

Sąsiedzi.

Pretensje sąsiadów, czemu u nas jest głośno. I wcale nie chodzi krzyki, choć te również się zdarzają (jak nie mogę się przebić z poleceniem, muszę wrzasnąć, żeby usłyszały w ferworze zabawy). Bardzo często moje dzieciaki śmieją się na całego, śpiewają, wygłupiając się przy tym. Mam zabronić? Latem zamykam okna na ten czas. Bardzo często moje dzieciaki również leją się i kłócą. Taki urok posiadania rodzeństwa. Ile razy słyszałam komentarze: ...ale te dzieci głośne są!...

To nic, że sąsiad jedynak biega z impetem, jak stado słoni o północy po schodach, przecież to normalne podobno.
Przeszkadzają rozbawione dzieci w ciągu dnia. O 22 u nas jest już cisza nocna.

W sklepie.

Pani ekspedientka ma kołowrotki w oczach jak wchodzimy, tak często nimi przewraca. Obserwuje, czy dzieci nie dotykają, nie rozrzucają, nie zabierają czegoś! Czasami czuję się jak Polka, na stacji benzynowej w dawnym RFN w odległych czasach. Cały czas ktoś za nami wodzi wzrokiem i czeka tylko, aby móc zwrócić uwagę.

Restauracja.

Tu wielkie pole do popisów. Chyba najwięcej antagonizmów spotkało nas właśnie w restauracjach. Kilka razy byliśmy potraktowani przez samych kelnerów niezbyt fajnie. Bo za głośno, bo za dziko, bo dzieci są ciekawskie i wszędobylskie...
Inni klienci wyraźnie sygnalizują, że im się to nie podoba, że chcą w spokoju zjeść. Rozumiem to, szanuję...
W związku z tym jak nie musimy, to nie idziemy albo zamawiamy na wynos, jedziemy na piknik, czy coś w tym stylu. No trudno. Zdaję sobie z tego sprawę. Poza tym robię to też dla swojej wygody i spokoju:)

Życie.

Charakter pracy mojego męża skłonił nas ostatnio do pomysłu związanego z przeprowadzką i chwilową koniecznością wynajęcia domu. Dość spore moje zdziwienie było, gdy usłyszałam od pani pośrednik nieruchomości, że właściciele domów nie chcą ich wynajmować rodzinie z 3ką dzieci. Pytała w trzech  miejscach. Wolą małe rodziny. Pomysł legł w gruzach:)

Czasami mam wrażenie, że my wielodzietni powinniśmy mieszkać i być sobie sąsiadami na jakieś wyspie, z dala od innych. Nie przeszkadzalibyśmy, nie bylibyśmy ością a nawet kością w gardle a przede wszystkim rozumielibyśmy się bez słów!


Ps. Wyżej opisane sytuacje są efektem moich osobistych doświadczeń, nie chciałabym tutaj uogólniać;)