(Nie)toksyczne rodzeństwo.

Często słyszę od ludzi z mojego bliskiego lub dalszego otoczenia, znajomych, mojej fryzjerki, pani z osiedlowego sklepu, że nie mają dobrych relacji z rodzeństwem.


O wiele częściej spotykają się z kuzynostwem, ze znajomymi niż z rodzonym bratem lub siostrą. Są też takie sytuacje, że rodzeństwo w życiu dorosłym całkowicie zerwało ze sobą kontakt.
Na moje pytanie: ... dlaczego co było powodem kłótni?
Często pada odpowiedź: ... nie pamiętam już, to było dawno temu.
Po zadaniu pytania kolejnego: ... ale nie jesteś ciekawa co u Twojego brata słychać, jak mu się wjedzie?
Pada odpowiedź: ... nie, a po co mi to wiedzieć ,tak mi jest dobrze.

Takie sytuacje są bardzo częste. Albo rodzeństwo jest skłócone albo mają toksyczne relacje i nie czują się dobrze w swoim towarzystwie.

Ze świecą szukać zgodnego, kochającego się rodzeństwa. Jeśli Masz takie, to się ciesz i podziękuj rodzicom.
 

Mam 3kę dzieci.

 

Zastanawiam się co tu zrobić, żeby relacje między nimi były dobre, również w wieku dorosłym. Czy to jest możliwe? Jak chować, wychować, jakie wartości przekazać, jak postępować w obliczu nieustannej (nieuniknionej) walki i rywalizacji, jak rozwiązywać spory między nimi, tak aby również potrafili robić to jako dorośli ludzie, jak wszczepić możliwość braku chorej zazdrości w wieku dorosłym? Bo przecież olbrzymia masa relacji między rodzeństwem rozpada się właśnie przez zwykłą zazdrość:

... On/Ona w życiu ma lepiej, zawsze był/a chwalony/a przez rodziców ... nic dziwnego, że ma lepszą pracę, stanowisko i zarobki, ma dom i poukładaną rodzinę... a ja nie! ...

Zdarzało mi się coś takiego usłyszeć. I to więcej niż jeden raz.

Oni są super ale osobno.

Czasami bywa tak, że rodzeństwo jest super, ale każde z osobna, jak są razem zmieniają się diametralnie w zupełnie innych ludzi. Zwłaszcza przy rodzicach zachowują się dziwnie, inaczej, jakby tkwili w tamtym dziecięcym jeszcze świecie, nawet używają grypsów z tamtego czasu niezrozumiałych dla innych. Popisują się przed sobą i zachowują się nienaturalnie dla otoczenia.

Czasami bywa tak, że...

... osoby które w dzieciństwie były traktowane przez rodziców (nawet nieświadomie, bo były np. starsze i zaradniejsze) "na drugim planie", są pełne kompleksów, nie wierzą w swoje możliwości, nie potrafią walczyć w życiu o to, na czym im zależy najbardziej, odpuszczają z byle powodu, oskarżając o taką sytuację brata lub siostrę.

Bycie rodzicem to poważna sprawa.

 

To my kreujemy przyszłych dorosłych, to my pokazujemy jak się zachować w obliczu konfliktu, to my uczymy jak rozmawiać, nie zamiatając problemu pod dywan, jak osiągnąć konsensus. Jak życzyć dobrze innym, jak się troszczyć o siebie, jak nie być zazdrosnym o sukcesy najbliższych osób, jak nie cieszyć się z ich porażek...

I pytam jak to zrobić?

 

Poszukuję patentów na mądre wychowanie. Nie chcę, aby moje dzieci w przyszłości traktowały siebie jak rywali, prędzej czy później takie relacje będą toksyczne! I nigdy nie wyjdą.

Logiczne przecież jest, że jeżeli ktoś czuł się przez połowę swojego życia w cieniu brata lub siostry, to w momencie gdy jest dorosły kontakty ogranicza albo zrywa, bo już nie musi być w cieniu!

Jak mądrze wychować bez "bycia w cieniu", bez rywalizacji, z kłótniami, bo to nieuniknione, ale tez z umiejętnością rozmawiania, rozwiązywania konfliktów, z umiejętnością "wyciągania ręki" a nie unoszenia się chorą czasami dumą i milczenia przez lata, w najlepszym wypadku przez miesiące.

Tak sobie myślę:

Punktem wyjścia zapewne jest nasze zachowanie – rodziców i pokazanie dzieciom, że owszem są kłótnie, ale ważna jest szczera rozmowa o problemie i umiejętność dogadywania się. Dzieci uczą się od rodziców, przez ich obserwację.

Myślę również, że nie bez znaczenia jest nauka rozmowy między dziećmi po ich konflikcie, może nie po każdym, bo dziennie musielibyśmy z 15 razy przeprowadzać rozmowy (przynajmniej tak jest u nas), ale chociaż co jakiś czas, żeby dzieci wiedziały, że jest możliwość dogadania się, trzeba tylko chcieć. W takich sytuacjach staram się być nie sędzią a mediatorem w sporach między dziećmi. Bycie mediatorem jest trudniejsze bardziej czasochłonne. O wiele łatwiej jest osądzić i dać karę, niż wysłuchać jednej i drugiej strony, pokazać możliwe rozwiązania, po czym doprowadzić do porozumienia.

No i nauka, mozolna, codzienna nauka: szacunku, tolerancji, wyzbycia się zazdrości, nauka życzliwości, radości z sukcesów innych ...

Staram się unikać porównywania dzieci. Wydaje mi się, że to nie jest dobre. Każdy rozwija się w swoim czasie, każdy jest indywidualną jednostką, osobowością, która niekoniecznie musi powielać zachowanie brata lub siostry. Chciałabym, aby moje dzieci były sobą, a nie kopią starszego rodzeństwa. Nie chcę, aby konkurowały ze sobą. Nie chcę, aby w życiu dorosłym ścigały się: kto lepiej, kto bardziej, kto szybciej! Takie ściganie spala i powoduje, że bardziej skupiamy się na życiu konkurenta niż na swoim.

Nie faworyzuję, nie cierpię faworyzacji!

Dzielę wszystko na trzy, po równo.

Poszukuję...

Cały czas poszukuję patentów co zrobić, jak postępować z dziećmi, żeby w przyszłości byli najlepszymi kumplami, a nie wrogami.
Nie jestem psycholożką, jestem zwykłą mamą, ale mam świadomość że dużo ode mnie (od męża mojego) zależy. To my, mamy wpływ (chociaż w części) na to, jakie będą relacje między Nimi w przyszłości. I chcę żeby były jak najlepsze. 

Macie jakieś swoje patenty a może znacie fajną literaturę na ten temat?