Czy mają prawo mi zabronić?

Kwestia 6-latków w szkole była poruszana na blogach wielokrotnie, był to temat numer 1 w zeszłym roku.

Również i ja opisywałam jak jest u nas, jaki są moje uwagi i z czym się borykamy. Nie ukrywam, że jest to temat bliski memu sercu, bo mam 6 – latka w szkole właśnie.

Zadam pytanie i proszę o odpowiedź! Jak jest Waszym zdaniem:

Czy dyrekcja szkoły ma prawo zabronić rodzicowi zaprowadzenia dziecka pod klasę (oczywiście mowa o tych najmniejszych dzieciach, bo nie bykach 13 letnich np.)

Otóż wczoraj mój dzieć przynosi na karteczce ze szkoły info, że od dnia dzisiejszego rodzice nie mogą odprowadzać dzieci pod klasę. Zaprowadzamy do szatni, pomagamy rozebrać się i dziecko samo idzie pod klasę.

Żeby była jasność w sprawie, faktycznie sporo szkół takie zakazy wydaje ze względów bezpieczeństwa. Trochę poczytałam na ten temat. Nie jest to wymysł tylko naszej szkoły. Ale też są różne szkoły. Niektóre mają całe osobne piętra dla małych dzieci, spotkałam się też z osobnym wejściem dla maluchów i wówczas nie widzę problemu żeby dziecko samo dotarło do swojej klasy.

Super. Ok.

Jeśli w szkole przejście między szatnią a korytarzem dla najmniejszych dzieci jest w miarę bezpieczne to ok. Trafiają do mnie argumenty szkoły, że chodzi o bezpieczeństwo dzieci, żeby nikt z dorosłych nie kręcił się po szkole, nie chcą obcych, że są kradzieże, że dorośli wnoszą pod butami błoto, piach itd. Ja jestem w stanie dużo zrozumieć.

Natomiast akurat w naszej szkole jest tak, że przejście z szatni do korytarza dla najmniejszych dzieci jest bardzo niebezpieczne.

No powiedz: ... puściłabyś swoje małe 6 letnie dziecko w tłum rozszalałych, dzikich nastolatków?

To co się dzieje podczas przerw na korytarzu (na tym odcinku miedzy szatnią a korytarzem dla maluchów) przechodzi czasami najśmielsze wyobrażenia.

Popychają się, całą bandą potrafią lecieć na Ciebie a Ty chronisz swoim ciałem małe dziecko, które właściwie powinno uczęszczać jako 6-latek w tej chwili dopiero do zerówki przecież. Owszem jest nauczyciel dyżurujący ale nie jest w stanie nad nimi zapanować. To właśnie na tym korytarzu widziałam jak gimnazjaliści, ot tak dla zabawy chlaszczą się po pyskach przy tym śmiejąc się w najlepsze (takie są teraz zabawy). Już nie wspomnę o wulgaryzmach i innych takich... Mają prawo ... taki wiek, pewnie to samo robiliśmy (no poza chlastaniem w pysk...)

Ale proszę, niech nikt się nie dziwi, że chce podprowadzić dziecia mego pod klasę i zaoszczędzić różnych nieprzyjemności.

No dobrze. Pomyślałam i rozwiązanie problemu znalazłam, bo w tej samej szkole jest mój nastoletni dzieć i ustaliliśmy, że ja zaprowadzam do szatni a nastoletni dzieć podprowadza pod klasę i super.

I dzisiaj tak miało być. Szatnia, rozbieramy się , stoimy na korytarzu (nazwę to poczekalnia) i czekamy na nastoletniego dziecia. Role i zadania przypisane. Matka spokojna.

Aż tu nagle podbiega do mnie woźny i krzyczy zamiast dzień dobry: ... jest zakaz, tam nie wolno... nie może pani tam wejść... do głosu nawet nie zostałam dopuszczona a chciałam tylko powiedzieć że ... ja wcale zamiaru nie mam tam wchodzić, czekam grzecznie... w końcu fuknęła, żeby wbić się w monolog woźnego .... ja nie chce tam wchodzić ale z przyjemnością chcę porozmawiać z władzami szkoły.

Oczywiście cała ta sytuacja wyprowadziła mnie z równowagi. Właściwie podejście woźnego, który niemalże siłą miałam wrażenie chce mnie powstrzymać, przed czymś czego wcale nie chcę zrobić. Nie lubię takich akcji.

W każdym razie udało mi się dostać do dyrekcji. Tam usłyszałam argumenty dlaczego ten zakaz został wprowadzony. Oczywiście, że w pełni to rozumiem ale też prosiłam o wyrozumiałość dla nas rodziców dzieci 6-letnich.

Zostałam wysłuchana, po części przyznano mi rację. Ustaliliśmy, że jeśli rodzice dzieci 6 letni boją się o ich bezpieczeństwo podczas tego przejścia niebezpiecznym korytarzem, to w drodze wyjątku mogą podprowadzić dziecko pod klasę.

Gdyby nie woźny, który wyprowadził mnie z równowagi, nie poszłabym porozmawiać. Zorganizowałabym to tak aby dzieć mały bezpiecznie trafił pod klasę. Nie należę do osób szumiących i czepiających o byle co.

W konsekwencji całego zajścia jestem zadowolona, bo jeśli nie mówisz o swoich bolączkach, to ktoś może o nich w ogóle nie wiedzieć. Okazało się, że rano większość mam (rodziców) miała taka przeprawę tylko ja jedna odważyłam się iść z problemem do dyrekcji.

Po raz drugi już z dyrekcją szkoły udowodniliśmy, że można znaleźć w wspólne rozwiązanie wystarczy mieć odwagę o tym rozmawiać. 

Uf.