Czasami zapominam, że jestem mamą.

Nie wiem kiedy to zleciało. Przecież niedawno to ja bawiłam się w piaskownicy...

A nawet piaskownicę robiłam w pokoju rodziców na dywanie wcześnie rano, jak spali. Przyniosłam piach w wiaderkach z placu zabaw przed blokiem i robiłam babki na dywanie. Przecież tak niedawno mój ojciec wepchnął mnie na scenę na jakimś miejskim festynie, żebym zaczęła przygodę z mikrofonem:)

Przecież  tak niedawno jeździłam na wakacje z rodzicami i były to najcudowniejsze wakacje mojego życia. Przecież tak niedawno mówiłam, że idę na chwilę przed blok, po czym wracałam po 5 godzinach. Przecież tak niedawno mówiłam mamie, że nie będę z chłopakami na motorach jeździć a jeździłam. Przecież nie tak dawno, nosiłam glany i czerwone włosy. Dobra glany mam i czasami zakładam!

Przecież tak niedawno przedstawiłam mojemu ojcu chłopaka, który przyjechał do mnie na motorze a dziś jest moim mężem... kiedy to zleciało?

W każdym razie dzisiaj jest tak, że czasami mam ochotę być kumplem moich dzieci. Zapominam, że jestem mamą. Chcę z nimi wariować, turlać się z górek, robić orła na śniegu, taplać się w wodzie, bawić w chowanego i robić babki w domu na podłodze, rysować po białych ścianach i robić piękne dzieło sztuki z plasteliny na drzwiach. Najchętniej zabrałabym ich na trzepak i pokazała laptopa naszych czasów. Ale nie widzę w bliskiej okolicy trzepaka.

Przychodzi do mnie nastoletni dzieć i gadamy sobie ot tak, o kumplach z klasy o przygodach wszelakich, znam ich wszystkich z opowiadań. Jak ich spotykam mam ochotę z nimi pogadać. Wyrwać się z nimi na godzinkę, dwie.

Idąc ulicą zapominam się i mówię znajomym mojego dziecia cześć, zamiast grzeczne dzień dobry jak na rodzica przystało! Bo wiecie wszyscy rodzice mówią dzień dobry a ja mówię cześć! (jest mi czasami głupio ale co tam! samo wyrywa mi się z gardła)
Miło mi gdy mój dzieć nastoletni mówi: jesteś w porzo! 

Wiecie jak głupio się słucha o przygodach, perypetiach, historiach które przed chwilą Tobie się przydarzyły, takie czy inne, podobne w każdym razie...

Retrospekcja na całego. 
Pierwszą miłość dziecia swego przeżywasz razem z Nim. Przypominasz sobie jak to było, przecież przed chwilą z Tobą:)

Jak po raz pierwszy zostałam mamą, niewiele wiedziałam na temat dzieci. Oczywiście, że pomagała mi mama ale jak to zwykle bywa, każda młoda mama chce po swojemu i jest oporna na wszelkie sugestie. Gdy urodziłam pierwsze dziecko spoważniałam. Były momenty, w których przerastało mnie to. Byłam ciężko zaskoczona, że wyspać się nie można, że są jakieś problemy z karmieniem, że dzieci nie słuchają, że są jakieś bunty itd itd. Nie umiałam wyluzować. Zbyt się spinałam chcąc być najlepszą mamą pod słońcem. Zatraciłam wtedy na chwilę mój młodzieńczy polot, byłam zbyt zmęczona na zabawę, nie myślałam o tym, nie chciałam nawet.  Bycie mamą zobowiązuje! Stałam się Panią Mamą.

Dzisiaj jest inaczej. Patrząc na nich mam ochotę być kumplem moich dzieci!

I wiecie co! Niech to się nie zmienia:)