Proszę, dziękuję, przepraszam.

Są takie trzy magiczne słowa.

Ostatnio dość często bywam poza domem i obserwuję...

Jestem w sklepie, otwieram drzwi kobiecie, uśmiecham się do niej i mówię proszę... a ona milczy. Tak trudno jest powiedzieć dziękuję?

Jadę samochodem widzę, że facet ma problem z wjechaniem z bocznej ulicy na główną, zatrzymuję się i jednocześnie zatrzymuje cały sznurek samochodów jadących za mną, myślicie że podziękuje? Nie, po co?

Widzę, że do pasów zbliża się matka z dzieckiem, zatrzymuję się przed pasami mimo, że nie muszę, bo kobieta jeszcze jest na chodniku i dopiero zbliża się, ale zatrzymuję się bo sama jestem matką i wiem jak czasami ciężko przejść przez jezdnię w ruchliwym miejscu. Myślicie, że machnie, chociaż głową w moją stronę? ... Nie! Mimo, że uśmiecham się szczerze.

Sytuacje, że ktoś się przepycha i nie mówi przepraszam również są bardzo dobrze mi znane (zwłaszcza z marketów).

Czemu ludzie mają tak duży problem ze słowami: proszę, przepraszam, dziękuję, ze zwykłą serdecznością.

Myślicie, że te trzy magiczne słowa mają duże znaczenie w naszym życiu? Uczycie swoje dzieci mówić: proszę, dziękuję, przepraszam?

Nie zmuszam. Nie nakazuję.

Tak sobie myślę, że nie należy zmuszać dzieci do wypowiadania tych słów, bo w przyszłości może to odnieść zupełnie inny efekt. Taki jak w sytuacjach wyżej opisanych.

Dzieci nas kopiują. Jeśli my sami używamy form grzecznościowych, jest duża szansa, że One w przyszłości będą robić to samo.

Staram się nie narzucać dzieciom konieczności mówienia przepraszam, np. ... idź teraz do taty i przeproś..., ale sama często używam tego zwrotu, jeśli zajdzie konieczność. Tak samo, jak proszę i dziękuję.

Owszem wytłumaczyłam i tłumaczę cały czas.

Ograniczyłam się jedynie do wytłumaczenia w jakich okolicznościach używamy tych trzech magicznych słów, co one znaczą, co powodują i jak powinniśmy w danej sytuacji postąpić.  A później daję przykład, nie wysilając się za bardzo, bo akurat proszę i dziękuję, są to słowa które bardzo często są przeze mnie wypowiadane. Nie boję się także mówić: przepraszam, nie mam blokady w gardle przy wypowiadaniu tego słowa w uzasadnionych okolicznościach, oczywiście również a może najbardziej w stosunku do moich dzieci.

Wszyscy mamy tendencję mniejszą, czy większą do wybielania się i szukania winy u innych. 

Zauważcie wokół siebie jak wiele osób ma problem z przyznaniem się do błędu i ze szczerym, prawdziwym przepraszam. Przeważnie nie lubimy przyznawać się do błędu, lepiej jest wierzyć, że jesteśmy idealni i szukać winy u innych.

Lubię te słowa: proszę, dziękuję i przepraszam i zarażam tym lubieniem moje dzieci. Mam nadzieję, że mi się uda :)