Rozwód i jak dalej?

Rozwód to ciężki temat! Nie tylko dla dorosłych ale przede wszystkim dla dzieci, które wielokrotnie są świadkami kłótni, czasami nawet jakiś szarpanek, wyzwisk między rodzicami.

Zdarza się, że ludzie potrafią rozstać się kulturalnie, bez krzyków, awantur, mając na uwadze dobro dziecka. Potrafią ustalić podział majątku, terminy spotkań z dzieckiem, wychodzą ponad swoje emocje, mając na uwadze właśnie dziecko. Jednak takie sytuacje są rzadkie.

W większości przypadków, rozstaniom towarzyszą duże emocje. Awantury, wyzwiska, przeciąganie na swoją stronę dziecka, buntowanie przeciwko drugiemu rodzicowi. Para rozstających się ludzi nie ma na uwadze wówczas tego co czuje malec, który przecież kocha jednego i drugiego rodzica taką samą miłością, który przecież miał plany związane z jednym i z drugim rodzicem, który chciał wyjechać na wspólne wakacje i iść razem na lody do miasta trzymając za rękę jednego i drugiego rodzica.

Rozwód boli. Zwłaszcza gdy w grę wchodzi zdrada. Człowiek zdradzony czuje się podle, niewart niczego, jest jak przejechany walcem po asfalcie, jest upokorzony, odepchnięty, cierpi. Jego plany na życie zostały drastycznie przerwane. Zadaje sobie ciągle pytanie: ...dlaczego? Przecież mamy rodzinę, musimy wychować dziecko... Wówczas w tym cierpieniu budzi się zemsta. I to chęć zemsty zasłania uczucie do dziecka, uświadomienie sobie że przecież to dorośli (rodzice) się rozwodzą, to coś między nimi się zepsuło, Ono nie jest niczemu winne, uświadomienie sobie że trzeba dołożyć wszelkich starań żeby to wspólne dziecko przeszło przez to łagodnie. Ono przecież też cierpi. Często jest tak, że dziecko zaczyna być "używane" do walki a czasami nawet do szantażu. 
Padają słowa: ...będziesz z nami, zobaczysz swoje dziecko a jeśli nie to nie zobaczysz...To Ty zdecydowałeś/aś się na rozstanie... To są gry między dorosłymi.

W drastycznych sytuacjach rodzice porywają swoje dzieci, żeby mieć z nimi kontakt. Buntują Je przeciwko drugiemu rodzicowi. Często gadają bzdury, kłamią żeby tylko oczernić tą drugą stronę.

Jestem przerażona jak czytam komunikaty prasowe: ...zaginął 8 letni chłopiec, o 23:00 wyszedł z domu z matką, matka nie dała znać gdzie dziecko przebywa. Rodzice są w trakcie separacji...(historia dobrze się skończyła i chłopiec wrócił do domu). Albo ta sprawa z porwaniem dziecka sprzed klatki schodowej, tu również rodzice toczyli ze sobą boje. 
Czytając mam ochotę krzyczeć: Ludzie opamiętajcie, co Wy robicie. To są gierki, walki między wami, zostawcie dzieci w spokoju. Wy sobie poradzicie, za jakiś czas emocje opadną, ułożycie sobie życie na nowo a takie dziecko będzie miało rysę na psychice całe swoje życie...

Chciałabym tym wszystkim walczącym między sobą dorosłym powiedzieć: STOP. Poprosić: ... zatrzymaj się i spójrz na swoje dziecko, na Wasze dziecko (dzieci). Ono musi mieć kontakt z obojgiem rodziców a nawet dalej, z dziadkami z "tamtej rodziny". W tej całej chorej sytuacji zrób wszystko, żeby jak najmniej Twoje dziecko cierpiało. Zostaw siebie i swoje emocje na boku... Na tym polega miłość. Dobro drugiego człowieka jest dla nas ważniejsze niż nasze. Bo przecież kochasz swoje dziecko prawda?

Moja znajoma z sąsiedztwa rozwodzi się i w grę rzeczywiście weszła zdrada. Ojciec przyjechał zobaczyć się z córką. Wszystko odbywało się na zewnątrz, nie sposób było nie słyszeć. Przyjechał tylko na chwilę z daleka, żeby przejść się na spacer z córką. Zatęsknił. Bo przecież kocha. Żona nie dała dziecka. Nie pozwoliła zamienić słowa. A co by się stało jeśli pospacerowaliby sobie, pogadaliby... ta mała zapewne tęskniła za tatą. Może właśnie to spotkanie pomogłoby dziecku? Może ta mała dziewczynka czekała na słowa wyjaśnienia ze strony taty, na zapewnienie, że jest dalej kochana, na uścisk dłoni, na przytulenie, na słowa: ... cokolwiek by się nie działo ja zawsze będę Cię kochał córeczko, możesz na mnie liczyć, dzwoń kiedy masz ochotę, nie zapominaj o mnie...

Czasami chęć zemsty na drugim człowieku potrafi przesłonić wszystko.

Wiem, że to wyższa szkoła jazdy wyjść poza swoje emocje i uczucia ale tak trzeba dla dobra dziecka, tej istotki za którą jesteśmy odpowiedzialni. Dla jej prawidłowego rozwoju, trzeba pomóc dziecku znieść tą i tak bardzo trudną sytuację. Jego świat rozpadł się na małe kawałeczki i trzeba pomóc go z powrotem posklejać.

W jednej tylko sytuacji dopuszczam możliwość ograniczenia kontaktów, bądź też nawet pozbawienia możliwości kontaktu. Jeśli wchodzi w grę przemoc fizyczna i te kontakty są dla dziecka niebezpieczeństwem, istnieje choćby maleńkie ryzyko, że zostanie skrzywdzone!

W pozostałych innych przypadkach proszę o rozsądek, o wyzbycie się nienawiści i złości, dla dziecka właśnie. Ono też cierpi, może nawet bardziej niż rodzic zdradzony i porzucony! To jest możliwe.