Wolne...

Dlaczego lubię wolne? Dlaczego lubię wolne skoro jestem kurą domową i teoretycznie cały czas mam wolne. 

Teoretycznie każdy dzień jest taki sam. Siedzę w domu i siedzę w domu i znowu siedzę w domu. Nie muszę wychodzić, no chyba że do sklepu, do szkoły, czy na spacer. Każdy dzień jest podobny, przewidywalny, piątek, świątek czy niedziela.

A jednak jest inaczej.

Mężownik nie idzie do pracy i jest już nas dwoje na troje. Czyli opieka nad ekipą naszą rozłożona jest na dwóch. A nie ukrywam, że to spore wsparcie. Przynajmniej spokojnie mogę obiad zrobić, nikt mnie od tego nie odrywa, nic mi się nie przypala, bo nagle mój dzieć potrzebował pomocy w zejściu ze stołu w pokoju więc lecę żeby pomóc i znowu się przypaliło.

Nie trzeba zrywać się skoro świt, bo dzieci nie idą do szkół, przedszkola. Rano śniadanie zrobione przez mężownika ... uwielbiam. Żeby było sprawiedliwie ja na klatę biorę obiad i kolację.

Jest czas na planowanie wycieczek, na spacery, na zabawy z dziećmi, pogadanki z młodzieżą...a nawet przy dobrej organizacji jakiś film wieczorkiem trzaśniemy.

Wszystko na chwilę zwalnia, nawet samochodów na ulicach tak mniej. Jest mi raźniej, fajniej, spokojniej, lepiej.

Jak jest wolne mogę spotkać się z moją przyjaciółką jedną, drugą... W dni robocze nikt czasu na to nie ma. Zagonieni, zabiegani, szybko do domu wracamy, często pod wieczór dopiero.

W wolne dni właśnie można spotkać się z rodziną czy ze znajomymi. Czasami nawet wychodzimy z mężownikiem kultury liznąć trochę:)

Dlatego cieszę się na każdą niedzielę, każde święto i każde wolne od pracy mimo, że nie pracuję zawodowo.

I pomyśleć, że był taki czas, że wolnego nie cierpiałam. Nie miałam jeszcze dzieci, pracę swoją uwielbiałam i mogłam każdą chwilę wolną właśnie jej poświęcić!

A Wy cieszycie się na wolne? Macie jakieś plany na weekend?