Instrukcja obsługi nastolatka.

Będąc w ciąży z moim pierworodnym dzieciem wyobrażałam sobie, że będę matką taką koleżanką, przyjaciółką, że nie będę dawać żadnych kar, zakazów, że z moim dzieckiem dogadam się i nie będzie z tym problemów, że będziemy sobie chodzić w różne fajne miejsca, będziemy sobie mówić o wszystkim, że będę doradzać a dziecko będzie słuchać tych rad. Taka matka fajna bohaterka. Ale też, że dziecko będzie mi radzić i ogólnie, że będzie hiper, super, extra.

I szczerze powiedziawszy jeszcze z rok temu tak było. W duchu zacierałam ręce, mając nadzieję, że te wszystkie bunty nastolatków o których wszędzie głośno ominą nas, po cichu sobie myślałam:... ja to muszę mieć super podejście, w ogóle nas nie dotyczy, to co inni rodzice mówią o swoich nastolatkach.

Aż tu pięknego słonecznego dnia usłyszałam:

.
.. nie interesuj się , moja sprawa, nie za dużo chcesz wiedzieć? Wychodzę … nie wiem o której będę, z kim? A czy to ważne … co słychać w szkole ... A po co ci to wiedzieć ... jakieś oceny może? … nie pamiętam…

No i zaczęło lać a nawet jest burza z piorunami od czasu do czasu a jakie błyskawice! na szczęście gradobicie się nie zdarzyło. Jeszcze.

Taaaakkk.

Niestety. Wydawało mi się, że mam podejście ... I tylko mi się wydawało. Bunt nastolatka nas nie omija. Mało tego myślę, że jesteśmy na starcie, aż strach pomyśleć co będzie dalej.

Od pewnego czasu uwielbiam chodzić na wywiadówki, bo przynajmniej z innymi rodzicami mogę skonfrontować, czy dane zachowania mojego nastoletniego dziecia mieszczą się jeszcze w granicach normy czy trzeba już iść do jakiegoś specjalisty od prostowania kręgosłupa psychicznego. Mojego też zaznaczam (!)

Na razie z tego co słyszę i widzę oni wszyscy mają tak samo, mało tego moja skromna teoria jest taka, że młodzi, zbuntowani wzajemnie się nakręcają. Bo jak dziecie nie chodzi do szkoły w czasie wakacji np, to jest nawet miło i serdecznie.

Jakiś czas temu, właściwie jakiś dawny czas temu stało się modne słowo asertywność. My dorośli często w wieku dojrzałym przy okazji jakiejś konfrontacji sytuacyjnej uczymy się jak tu być asertywnymi i powtarzamy sobie „bądź asertywny, nie bój się mówić tego co myślisz, tego co chcesz…” A oni, mam tu na myśli grupę nastolatków, to już mają. Nie muszą się uczyć. Mam wrażenie, że bynajmniej to moje nastoletnie dziecie z mlekiem (modyfikowanym) tą asertywność wyssało. Ich cały świat jest asertywny. Szkoda tylko, że w zakresie wypowiadania własnego zdania i ich "chceń" wielu jak również odmawiania wszystkiego i wszystkim. Bo asertywność to również przecież umiejętność przyjmowania krytyki m.in. A delikatne zwrócenie uwagi (w ramach krytyki) w kierunku nastolatka = awantura.

Czasami w ferworze „walki” oczywiście na słowa, bo nie mogę się zgodzić na to czy na tamto a logiczne argumenty nie trafiają, odbijają się jak piłeczka pingpongowa od ściany, zaczynam się z bezsilności śmiać. I zauważyłam, że to działa. Ten mój bezsilny śmiech czyni cuda. Nastolatek jest zdezorientowany co się dzieje, odbiło matce, czy co? Kończy się to tak, że w dwójkę się śmiejemy. A na skutek śmiechu wydobywają się endorfiny, a co endorfiny potrafią zdziałać wszyscy wiemy. Oczywiście wracamy do tematu ale w zupełnie innych nastrojach ze świeższym jakby spojrzeniem. Ale to ma miejsce w sytuacjach skrajnej bezsilności.

Oczywiście nastolatek nastolatkowi nie równy, tak jak rodzic rodzicowi, dorosły dorosłemu, dziecko dziecku Ale w pewnych fazach buntów, czy to dwulatka, czterolatka, nastolatka są znamienne, pewne zachowania. Specjalistą nie jestem. Jestem mamą3ki i to pierwsze przeciera szlak. Mam nadzieję, że jak drugie i trzecie dojdą do buntu nastolatka nie będę już tak po omacku działać i nie osiwieję do końca.
Teraz uczę się być rodzicem nastolatka i przyznam szczerze, że to ciężka robota(wyczerpuje emocjonalnie). Ale nie ma to tamto, byle do przodu i z uśmiechem!

poradnikzdrowie.pl radzi:

(kursywą, pozwoliłam sobie dodać moje spostrzeżenia)

"...Ważne:

• Nie podnoś głosu. Twój krzyk to dla dziecka sygnał, że mu nie pomożesz (nie idzie, nie krzyczeć momentami, to ja potrzebuje pomocy raczej)
• Najpierw wysłuchaj. Pozwól mu przedstawić swój punkt widzenia. (czyli zagryzamy wargi zębami i uzbrajamy się w cierpliwość, można liczyć do 10)
• Nie przerywaj komentarzami. Zadawaj pytania. Jeśli widzisz, że dziecko ma problem z odpowiedzią, nie nalegaj. Może za kilka minut będzie gotowe ci odpowiedzieć. Naciskając, tylko je zniechęcisz. (ciężko się wcisnąć w potok słów z pytaniem, cud jak wyłapiesz co trzecie słowo)
• Nie musisz się zgadzać z tym, co nastolatek mówi, ani ulegać wszystkim jego prośbom i naciskom. Nie pozwól, by tobą manipulował. Ale pamiętaj o argumentach. Unikaj słów: "Zabraniam ci i koniec". (po wykorzystaniu pełnej argumentacji i próśb przychodzi i na to czas)
• Rozmawiaj spokojnie. "Rozumiem cię, ale...", "Podobają mi się twoje argumenty, jednak mnie nie przekonałeś, wrócimy do tej rozmowy za rok". (za rok? dla nich doba jest za długa)
• Jeśli czegoś dziecku zabraniasz, uzasadnij dlaczego. Przyznaj: "Martwię się o ciebie. Nie chce cię puścić na ten koncert, bo nie jestem w stanie zapobiec temu, co może cię tam spotkać". Dziecko poczuje, że się o nie troszczysz. Może zaproponuj, że je na ten koncert zawieziesz i odbierzesz. (mama siary mi nie rób!)
• Zadziw trochę swoje dziecko, zaskocz. Potraktuj problem z humorem. Rozładuj napięcie, niech dziecko wie, że ma fajnego rodzica. (działa w sytuacjach bezsilności)
• Nie mów: "Ja w twoim wieku, to...", ani "Mnie było gorzej, ty masz wszystko" - to na nic. Lepiej zabierz dziecko na zakupy, pokaż, ile coś kosztuje i jak długo trzeba na to pracować. (oni takich przeliczników nie mają, lepiej: kupię Ci to jak się dogadamy… bardziej działa i szybciej)
• Nie wygłaszaj wykładów ani nie zwracaj się jak do malucha. Traktuj dziecko jak partnera. Tłumacz w sposób prosty, zrozumiały (bo siła tkwi w prostocie..., w końcu zawsze można maila napisać...)

Tego nie rób:

• Nie bagatelizuj i nie ośmieszaj gustu, sympatii i potrzeb nastolatka. Co z tego, że chodzi w porwanych dżinsach? Co z tego, że słucha muzyki, która ci się nie podoba? Przypomnijmy sobie, jak ty się w tym wieku ubieralłaś, jakiej muzyki słuchalłaś, jak ozdabiałaś swój pokój (oj pamiętam! a porwane dżinsy uwielbiam)
• Unikaj bezwzględnych zakazów i nakazów. "Nie, bo nie i już". Nie dziwmy się, że dziecko nie będzie się do nich stosować. Wszystko, co robimy na siłę, rodzi bunt, także u dorosłego. (oni mogą mówić nie, bo nie i już a my dorośli to nie…. niesprawiedliwe)
• Nie trzymaj dziecka pod kloszem, żeby ochronić je przed złem tego świata. Nastolatek musi poznać reguły dorosłego świata. Masz mu o nich opowiedzieć i pomóc, żeby pierwsze doświadczenia w tym świecie nie stały się dla niego traumatycznym przeżyciem (opowiedziałam i drżę)
• Odbieranie dziecku przyjemności. Stop! Trochę zrozumienia. Przecież my też ich potrzebujemy, a cóż dopiero zestresowany nastolatek (zgadzam się)
• Przerzucanie naszych niespełnionych marzeń i planów na dziecko. Nie wysyłaj nastolatka na kurs dla płetwonurków (jeśli tego nie lubi) dlatego, że tobie nie było to dane. Wsłuchaj się w jego potrzeby, pozwól mieć własne pasje (jak najbardziej)..."

źródło: poradnikzdrowie.pl „nastolatek na wojennej ścieżce, czyli trudny okres dojrzewania”